Jej portret (1974)

W zakładzie poprawczym odbywają się przygotowania do ślubu jednej z dziewcząt, Helenki; oznacza to również, że przechodzi ona "pod prawną opiekę" męża i opuszcza zakład warunkowo. Po uroczystym ślubie Dyrektor wręcza Helence prezenty i zaprasza na skromny weselny toast, następnie zaś odbywają się tańce, w których uczestniczą koleżanki Helenki. Jest wśród nich Danka, jej najlepsza przyjaciółka, dziewczyna o inteligentnej twarzy, wyróżniającej się, delikatnej sylwetce, zgrabnych ruchach. Zwraca na nią uwagę Urzędnik udzielający Helence ślubu. Od Dyrektora dowiaduje się, że Danka odbywa karę za jedno z najcięższych przestępstw: usiłowanie zabójstwa, oraz, że pochodzi ona z rozbitej rodziny.
Po weselu Helenka oddaje ślubną suknię do magazynu i przebiera się w swoje "cywilne" rzeczy, zaś więzienny strój - zgodnie z tradycją - pali w kotłowni. Stary palacz dogaduje: "Kto w ogień ubrania nie wrzuci, ten prędzej czy później tu wróci".
Po tej ceremonii wszyscy odprowadzają Helenkę do bramy zakładu. Jest także Urzędnik, który obiecuje Dance, że przyjdzie wkrótce, żeby się z nią spotkać. Dziewczęta omawiają wydarzenia dnia - z pewnym sceptycyzmem traktując szczerość chęci odmiany życia przez Helenkę i "miłość" do męża, człowieka w średnim wieku, mało efektownego.
Nazajutrz wszystko wraca do normy, porządek dnia ustala ścisły regulamin zakładu; wiele w nim zakazów, restrykcji, surowych reguł przypominających, że to zakład karny, że za każdą z przebywających tu młodych dziewczyn stoi cień poważnego przestępstwa. Jedynie podczas nauki w miejscowym zakładzie fryzjerskim, w rozmowach z miłym kierownikiem pracowni, panem Jankiem, dziewczęta jakby odprężają się, zapominają o swej przeszłości.
Urzędnik wciąż myśli o Dance. Postanawia odszukać jej rodziców, porozmawiać z nimi, skłonić ich, aby zainteresowali się córką...

Produkcja: 1974
Premiera: 17 lipiec 1982

Reżyseria:

Mieczysław Waśkowski

Muzyka:

Jan "Ptaszyn" Wróblewski

Obsada:

Małgorzata Pritulak

Danka Wisławska

Franciszek Trzeciak

urzędnik USC

Henryk Hunko

dyrektor zakładu poprawczego

Zdzisław Maklakiewicz

Henio, mąż Helenki

Maria Kleydysz

wychowawczyni w zakładzie poprawczym

Janusz Kłosiński

ojciec Danki

Maria Zbyszewska

matka Danki

Alicja Burakowska

-

Irena Łopatowska

-

Krystyna Grycner

-

Danuta Kochanowska

-

Zofia Kondys

-

Marlena Miarczyńska

Marlena, pensjonariuszka zakładu poprawczego

Maria Piotrowska

-

Regina Regulska

Regina, pensjonariuszka zakładu poprawczego

Genowefa Wiśniewska

-

Zbigniew Kotys

Witek, chłopak Kaśki; nie występuje w czołówce

Iwonna Łękawa

Helenka Trybuła, panna młoda; nie występuje w czołówce

Mieczysław Waśkowski

pan Janek, nauczyciel fryzjerstwa w zakładzie poprawczym; nie występuje w czołówce

i inni

Notatki:
Film został zrealizowany w klimacie filmu dokumentalnego, jest oszczędny pod względem inscenizacyjnym i fabularnym. Zdjęcia były kręcone w autentycznej, surowej scenerii domu poprawczego. Aktorom odtwarzającym główne role towarzyszą prawdziwe wychowanki zamkniętych zakładów. Uznany za jeden z ciekawszych filmów o tematyce społeczno-obyczajowej i uhonorowany wieloma nagrodami, m.in. na festiwalach w Gdańsku w 1974 r. (nagrody: publiczności, jury) i Koszalinie w 1975 r. Był prezentowany za granicą, w Mannheim, gdzie również spotkał się z dobrym przyjęciem. Film został zrealizowany w 1974 r., ale oficjalnie zaistniał na ekranach kin dopiero w 1982 r., przetrzymany przez cenzurę.


IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)


03.180424

---

(POL) polski,

---

- BRAK ILUSTRACJI -